Początki prefabrykacji, rozumianej jako wytwarzanie elementów budowli (prefabrykatów), zwykle metodami przemysłowymi poza miejscem budowy, w celu ułatwienia i przyspieszenia montażu konstrukcji [1] sięgają czasów rzymskich. Starożytni Rzymianie tworzyli z kruszywa kamiennego, gipsu, wapna, wody oraz wezuwiańskich popiołów wulkanicznych materiały przypominające dzisiejsze betony. Wykorzystywali je zarówno do wznoszenia konstrukcji odpowiadających pod względem wykonawstwa współczesnym konstrukcjom monolitycznym, jak również do produkcji (w formach) elementów o znacznych gabarytach – prefabrykatów do budowy infrastruktury, tj. części akweduktów, przepustów czy tuneli.
